Rozdział 10 "Nawrót wspomnień"

Rozdział 10 Nawrót wspomnień (Już perspektywa Nessie )

Wpatrywałam się w mamę z otwartymi ustami. Nie wierzyłam w to, co mi powiedziała

Nagle uderzył mnie nawrót wspomnień.

„ Jacob, jeśtem psecies taka mała. Cemu sie ze mna kolegujesz ? – zapytałam chłopaka i troszkę go zmieszałam.

- Nessie, jesteś moją najfajniejszą koleżanką. – uśmiechnął się.” – najstarsze wspomnienie. Dalsze układały się w pewnego rodzaju działy z lukami i niedociągnięciami.

„ Na ile lat wyglądam ? – Stałam przed lusterkiem i wpatrywałam się w odbicie.

- Na tyle, na ile tylko masz ochotę.”

„ – Mamo, byłam z dziś z Jakiem na klifie i on powiedział mi, że mnie kocha, mamo ja też go kocham! – krzyczałam wyglądając na może 4 lata.

- Córeczko... – mama się zmieszała”

„- Tylko trzymaj się mocno- rzucił chłopak zza krzaków i  zaraz wyskoczył w postaci wilka”

„ – Jake, Jake !

- Słucham słońce... – jego uśmiech świecił mocniej niż słońce.

- Oo... już zapomniałam, bawmy się dalej. Teraz ja chcę być berkiem! – krzyczałam uradowana.”

I To najstarsze....

„ – Jake, czemu nie było Cię rano?

- Usłyszałem coś strasznego i musiałem rozbiegać ból gromadzący się w moim sercu.

- Jake, ja muszę się wyprowadzić ! Pojedziesz ze mną ? Powiedz, że pojedziesz ?- błagałam.

- Chciałbym, nie mogę. – rzekł, a ja zaczęłam płakać.”

„ – Kochanie, zapnij pas. – upomniała mnie mama.

- Dobrze... – odpowiedziałam, ale mój wzrok utkwił w ciemności lasu. Pojawił się tam cień Wilka, ale zaraz potem zniknął. Zaczęłam lamentować i płatać, wtedy do mnie dotarło że tracę przyjaciela.”

Nagle spostrzegłam, że wiem wszystko o tym co działo się przed częściową Amnezją. Cały czas płakałam, bo Jacoba nie było blisko. Tęsknie za nim. Chcę znowu usłyszeć jego głos, który teraz w nawrocie wspomnień brzmi mi w uszach. Chcę znowu się do niego przytulić.

- Mamo, czy Bruce do nas jeszcze  zawita?- przygryzłam wargę. Naprawdę nie chciałam już kłopotów. Okropnie czułam się z myślą że miałam być formą zapłaty dla jakiegoś Johna, który jest 3 na świecie dhampirem. Ciekawe czy Nathuel coś o nim wie.  Wieści się rozchodzą. Pamiętam kiedy ostatni raz Nathuel odwiedził nas, to było jeszcze za czasów pierwszego mieszkania w Forks. Z moich wspomnień wynika, że Jake zawsze patrzył na niego mrożącym spojrzeniem i karcił nim go za każdy zły gest, albo nieodpowiednie słowo. Nie wiem czy zachowywał się tak kiedy mnie nie było. Przecież Jake powinien dobrze wiedzieć, ile Nathuel zrobił dla nas, uratował mnie. Uratował moją rodzinę i watahę. Wszyscy mogliśmy zginąć, ale on był solidnym argumentem, potwierdzającym fakt że nawet w przyszłości będę niegroźna i jakoś zapanuję nad pragnieniem. Póki co szło mi całkiem nieźle, jeszcze nie odczuwałam chęci, żeby rzucić się na człowieka... Może to dlatego, że nie chodziłam do szkoły? Nie wiem i chyba nie chcę.

- Oby nie. – westchnęła mama i przytuliła mnie do siebie. Zaraz potem przyłożyłam jej dłoń do policzka i pokazałam to za kim tęskniłam, kto mi się przypomniał. Jacob. Biegliśmy po łące, żeby zaraz rzucić się na ziemie i wygłupiać w trawie. Tak nie wiele dawało tak wiele radości. Pamiętam, że od najmłodszych lat Jake był ze mną, ale... Ile on teraz musi mieć lat !

- Mamo, ile lat ma Jacob? – spytałam lekko zaniepokojona.

- Kochanie, to nie ważne. Wilki się nie starzeją, podobnie jak my. Póki będzie się przemieniał nie zmieni się. Był  wtedy w Twoim wieku i na pewno tak teraz wygląda. – uśmiechnęła się i pogładziła mnie po włosach.

- Mamo, a co jeśli on się już nie zmienia? – zapytałam dość oschle. Chyba to zauważyła bo dziwnie się na mnie spojrzała i zaczęła swój monotonny monolog :

- Córciu, patrzysz na świat bardzo negatywnie. Jestem pewna, że wciąż się zmienia, w końcu został Alfa i nie zostawił by sfory. Po za tym, nie możesz nękać nim sobie głowy. Kiedyś był Ci bliski, ale mówię Ci o wszystkim tylko dlatego, żebyś nie była uzależniona od Bruca, przed którym musimy Cię teraz chronić. Johny często wita z tatą w Forks, ale my tylko czujemy obecność wampira. Czasami nawet ktoś z La Push ich wyczuwa. Pamiętasz La Push ? Pewnie tak. Ale daj sobie spokój , teraz kiedy wiesz już wszystko o Jacobie, po co w to wnikać. Możesz już zostawić sprawę w spokoju. – Uśmiechnęła się i zaczęła przekonywać. – słonko, po co rozgrzebywać zabliźnione rany?

- Mamo, moje się jeszcze nie zabliźniły. – burknęłam i wyszłam na zewnątrz. Biegłam przed siebie, aż w końcu ze znudzenia usiadłam na kamieniu i pogrążyłam się w zamyśleniu. Kochałam Jacoba ? Jak mogłam go zapomnieć ! Ile bólu musiało mu sprawić to, że jego najlepsza przyjaciółka dała sobie wymazać go z pamięci?! Oo nie. Muszę go odszukać. Musi gdzieś być. Znajdę go. Biegłam ile tchu i nagle uświadomiłam sobie że zupełnie nie wiem gdzie jestem. Znowu ?

- Pięknie. – burknęłam sama do siebie. Postanowiłam iść prosto, przed siebie nie zważając na to co spotkam na swojej drodze. W końcu kiedyś gdzieś dotrę. Miałam ze sobą komórkę, ale rzecz jasna w lesie nie ma zasięgu. Szłam więc przed siebie. Teraz nic nie jest ważne, mogę żyć chwilą, która mnie przytłacza.

Rozdział 9 " Zamierzony efekt"

Opowieść Belli „Zamierzony efekt”

-Mama, tata... tak za Wami tęskniłam ! –krzyczałaś.

- Kochanie, nawet nie wiesz jak my za Tobą. – uśmiechnął się do Ciebie Edward i posadził sobie na kolanach.

-Nie było was taaaak długo. – skarżyłaś się.

Sięgnęłam ręką do torebki,ale za chwilę ją cofnęłam. Nie byłam pewna czy chcę to zrobić, czy chcę żeby Twoja część pamięci została usunięta. Wiedziałam, że nie mogę Ci powiedzieć że ciąży na Tobie jego dar. Nagle twój głosik rozwiał moje zwątpienia.

- Mamusiu, czy byliście u Jacoba ? Co u niego słychać ? Pamięta mnie jeszcze ? Czemu nie przyjechał ? – zaczęłaś zadawać pytania jedno po drugim bez oddechu i z zafascynowaniem w oczach. Wiedziałam że powinnam dać Ci pakunek

- Skarbie znalazłam to przed domem, sądzę że do Ciebie... – skłamałam podając Ci do ręki małe opakowanie.

- Och, to od Jacoba ? Jake mi to dał ? Ohh , jak myślisz mamo ? – znowu zaczęłaś upewniać mnie w przekonaniu że dobrze zrobiłam dając Ci to.

- Sama się przekonaj.

Uciekłaś z salonu i zamknęłaś się w pokoju. Chciałaś zachować sekret dla siebie.  Po  jakiś 30 minutach przyszłaś do nas i zapytałaś jakby nigdy nic:

- Mamuś, kiedy idziemy na polowanie?

- Możemy iść nawet teraz kochanie! – krzyknęłam uradowana. Tak to moja córka zapomniała o Blacku i ciągle o nim nie mówiła.

Biegłyśmy przez las trzymając się za ręce i szukając zwierzyny. Nagle zatrzymałam się  i zapytałam:

- Córciu, wszystko dobrze ? Nic Cię nie gryzie ? – zawsze na takie pytania odpowiadałaś brakiem Jacoba.

- Mamo, wszystko jest dobrze, coś  nie tak ? – przygryzłaś wargę i na brak mojej odpowiedzi zatupałaś – Powiedz mi, powiedz !

- Nic kochanie, tylko się pytam. – Uśmiechnęłam się, a Ty jakby od niechcenia pobiegłaś w głąb lasu.

To wszystko działo się tak szybko. Już nie opowiadałaś cały czas o swoich przygodach z Jacobem i o tym jak cały czas za nim tęsknisz i upewniałaś nas że on na pewno za Tobą też. Ness nawet nie wiesz jak bardzo tęsknił.

- Edward, nie sądzisz że dobrze zrobiliśmy? – zapytałam męża pewnego pochmurnego poranka. Nie odpowiedział, ale ukradkiem uśmiechnął się.

- Wydaje mi się, że nie męczy się jak wcześniej. – ciągnęłam.

- Oh, tak. Zdecydowanie – znów uśmiechnął się Edward.

Miesiące mijały ... lata mijały... Ty nie wykazywałaś żadnych objawów kojarzenia Jacoba. Pewnego dnia zadzwonił telefon :

- Pamiętasz mnie,Bello ? –zapytał głos w słuchawce.

- Kto mówi?

- Bruce. Jesteś dłużna mi przysługę. – burknął tajemniczo.

- Witaj Bruce, wymyśliłeś jakiś sposób zapłaty? – niepokoiłam się.

- Mój syn Johny jest młodszy od Twojej córki, ale geny wampirze i człowiecze zmieszały się u niego w inny sposób, dlatego po zaledwie 5 latach osiągnął od dojrzałość.

- Bardzo się cieszę. – niepokój narastał.

- John jest zachwycony zdjęciami Twojej córki, która jest zaledwie za rok osiągnie dojrzałość.Albo odpłacisz się mi obiecując córkę Johnowi, albo będę nękać waszą rodzinę. – powiedział ze spokojem, którego ja już nie miałam. Zaczęłam mącić słowa, ale udało mi się wypowiedzieć :

- Chyba śnisz Bruce. Co Ty sobie wyobrażasz? – rozłączyłam się i przyłożyłam słuchawkę do piersi. Strasznie się bałam. Opowiedziałam o tym Edwardowi, wpadł w szał.

Bruce dotrzymał słowa. Skądś dowiedział się o Charliem i zaczął go nękać. Bawił się nim. Bawił się nami. Musieliśmy wracać, rozprawić się z nim w końcu. Dlatego znowu tu zamieszkaliśmy i wolę jednak żebyś wiedziała kochanie, o tym co zaszło. Zaraz sobie przypomnisz.”